माक्ली

माक्ली
यो नियतिको गोरेटो ले
फटक फटक फट्कारेर
कहाँ कहाँ पुर्याउछ
मलाइ  त्यो बन्दी गृह
पाठशाला पठाउछ
तलाइ
स्वतन्त्र आकाश मुनिको
उन्मुक्त चौरी मा धपाउछ

मेरो पाठशालामा
राक्षसका दार्हा जस्ता
गणितका सुत्रहरुले
बेला बेला घोचिरहन्छन
खैरेती बाजेको
निजी अंग्रेजीले
स्वर्णिम ब्यन्जन ध्वनिको
प्रतिक्षामा बसेका
मेरा कलिला कानमा
घोचिरहन्छन बेला बेला
भ्यागुत्ताको ट्वार्ट्वार आवाज
जस्ता
संगितहिन कविताहरु ले
मारकको दौडमा
लखेट्दा लखेट्दा
मेरो बालापन
कति मर्माहित भएको छ

गैरी बनको
न्यानो स्पन्धनमा
छरपस्ट
पिटिक पिटिक भाचिरहने
तिम्रो भविस्यका सिन्काहरु
भाच्दै गन्दै जोड्दै
खेलिएको अंक गणितमा
कति मिठास छ है
चराको चिरिबिरी
छङ्छङ झरनाको आवाज
कोइलिको कुहुकुहु
अनि तिम्रो लैबरी भाखामा
कहिलै नलेखिएको कबिता
आहा कति मीठो छ है

आज समयले घुएत्रो हनेर
पुर्याइदियो
मलाइ चिहानै चिहानको बस्ती मा
र तलाइ
मानव हृदयको गाउँ मा
म समय को दौडमा दौडिरहेछु
कसैलाइ उछिन्न
कसैलाइ पछार्न
भेटेका प्रत्येक गन्तब्यहरु लाई
अलिकती आँसुका टाटा हरुको
चिनो छाड्दै छाड्दै
म बेजोड सग दौडिरहेको छु
तँ
सम्बेदनाको चौतारीमा
सारा इच्छाहरु बिछ्याएर
बसिरहेकी छेस
कति आनन्द है।।।।